Przygotowania zaczynamy 24 grudnia. Każdy przygotowuje jedno danie, przez co nasza świąteczna kolacja jest bardzo różnorodna. Są przystawki, sałatka, zupa, danie główne i deser. Nie ma z góry określonego menu – każdy ma swój niepowtarzalny wkład. Jest nas czternaścioro i zwracamy uwagę na różne preferencje i wymagania dietetyczne, tworząc przyjemny, harmonijny posiłek dla wszystkich.

Prezenty robimy głównie dzieciom. Wiedzą, że nie przynosi ich ani Święty Mikołaj, ani Dzieciątko Jezus, mimo to zawsze są niezmiernie podekscytowane. Kolejnym stałym punktem programu świątecznego jest wspólne śpiewanie kolęd. Moja szwagierka akompaniuje nam na szwajcarskim akordeonie, czyli Schwyzerörgeli. Podczas tego spotkania zajadamy się pysznymi ciasteczkami, które co roku przygotowuje mama mojej partnerki.

W czasie adwentu ustawiamy choinkę i przystrajamy dom sznurami światełek, małymi dekoracjami oraz świecami, które roztaczają ciepło i dają światło podczas ciemnej zimy.

Dla mnie Boże Narodzenie to święto miłości i rodziny, które obchodzę od czasu przeprowadzki do Niemiec. Jest jeszcze jeden, bardzo ważny dla mnie dzień: 20 marca – Norouz – tradycyjny Nowy Rok i święto wiosny, które świętuję od dzieciństwa w Iranie z moją rodziną. Kontynuowaliśmy tę tradycję po przeprowadzce do Niemiec i nawet teraz w Szwajcarii jest to dla mnie wyjątkowe wydarzenie. To dzień wspominania moich dziadków i radosnych spotkań z rodzicami i siostrą. Nawet teraz, w Szwajcarii, obchodzę ten dzień wspólnie z moją partnerką podczas wyjątkowej kolacji.

Święta obchodzimy tradycyjne z rodziną mojej partnerki. Co roku, 24 grudnia, spotykamy się w dużym gronie w domu babci. I mimo że tradycyjnie twierdzi, że nie będzie przygotowywać Świąt, to i tak naprawdę nigdy się nie opiera i koniec końców cała rodzina – córki, wnuki i prawnuki – gromadzą się przy jednym stole w tym wyjątkowym dniu.

Niektórzy członkowie rodziny udają się do kościoła, podczas gdy praca w kuchni wre. Moja babcia, teściowa i siostry zaczynają wcześniej przygotowania. Ja zazwyczaj przynoszę deser, czyli klasyczne tiramisu i tarteletki.

Nie ma z góry określonego menu, ale na stole świątecznym zawsze pojawia się mnóstwo dań, tak więc każdy znajdzie coś dla siebie. Podczas radosnych pogawędek wspominamy wcześniejsze lata i chyba podświadomie wyrażamy naszą wdzięczność za kolejne wspólnie spędzone Święta w domu babci.

Zanim zostaną wręczone prezenty, które oczywiście przyniósł Święty Mikołaj, prawnuki recytują wierszyki i śpiewają piosenki.

25 grudnia kontynuujemy Święta, tym razem już w mniejszym gronie, spotykając się na obiedzie u teściów. Z kolei 26 grudnia rezerwujemy tylko dla siebie. Zazwyczaj robimy sobie odpoczynek po świątecznej rozpuście.

Podekscytowanie wzmaga się wraz z nastawaniem nocy. O północy obdarowujemy się prezentami, ale wcześniej tradycji musi stać się zadość. Wychodzimy z domu i idziemy na spacer, w poszukiwaniu Viejito Pascuero – chilijskiego odpowiednika Świętego Mikołaja. Rozglądamy się i patrzymy, czy nie widać go, jak dostarcza prezenty. Następnie wracamy do domu, gdzie – jak się okazuje – Viejito Pascuero już zostawił prezenty dla nas wszystkich pod choinką.

W pierwszy dzień Świąt przyjechała do nas rodzina mojego męża. Było więcej prezentów dla dzieci i… nawet dla dorosłych! Prezenty robimy sobie nawzajem na zasadzie „mikołajek”. Każdy losuje osobę, dla której przygotowuje przemyślany prezent, co dodaje odrobinę zaskoczenia i podekscytowania podczas świątecznego spotkania.

Dla nas Święta to coś więcej niż tylko prezenty i jedzenie. Chodzi o kultywowanie tradycji, tworzenie niezapomnianych wspomnień i dzielenie się miłością wśród różnych pokoleń. Tegoroczne Święta, dzięki temu, że moja babcia była z nami przy stole i było mnóstwo śmiechu, były wręcz magiczne.

Wigilię spędzamy wspólnie z rodzicami, siostrą i jej rodziną. Późnym popołudniem wszyscy zbierają się w naszym domu na aperitif. Dzieciom, gdy tylko zobaczą gotowe do rozpakowania prezenty pod choinką, od razu świecą się oczy z podekscytowania.

Kolejnym niezwykle ważnym punktem wieczoru jest nasza świąteczna kolacja, podczas której jemy chińskie fondue. To wspaniały posiłek na Święta, ponieważ gromadzi całą rodzinę przy stole na długi czas i wszystkim bardzo smakuje.

25 grudnia spędzamy razem z rodziną mojej żony Wiery. Jest nas w sumie 18 osób i jest to bardzo radosne, duże spotkanie. Wtedy też jemy chińskie fondue i mamy wspaniały bar sałatkowy przygotowany pieczołowicie przez moich teściów. Podczas gdy dzieci się bawią, dorośli mają czas na rozmowę i wspólne spędzenie czasu.

Podczas adwentu zachowujemy zarówno stare, jak i nowe tradycje. Naszym ulubionym rytuałem jest pieczenie świątecznych ciasteczek. Moja mama zawsze piecze uwielbiane przez nas wszystkich „Grüschbrötli” według starego rodzinnego przepisu babci. Wspólnie z dziećmi pieczemy „Mailänderli” i „Zimsterne”.

W tym roku przyjął się prawdopodobnie nowy zwyczaj – mały elf bożonarodzeniowy, który napisał listy do dzieci, zrobił kilka psikusów i przyniósł drobne prezenty.

Okres świąteczny w naszym domu jest pełen pięknych tradycji, radości, a co najważniejsze, czasu spędzonego z ukochanymi bliskimi.